زحل بعد از سياره مشتري بزرگترين سياره در
منظومه شمسي ميباشد. اين سياره داراي هفت
حلقه مسطح به دور خود است. اين هفت حلقه در
واقع شامل تعداد زيادي حلقه‌هاي باريك است كه با ذرات يخي ، سنگ و غبار درست شده‌اند
.
اين حلقه‌ها ، زحل را به يكي از زيباترين اجرام
آسمان در منظومه شمسي تبديل كرده‌اند . به جز زحل ، سيارات مشتري ،
نپتون و اورانوس نيز داراي حلقه‌هايي می‌باشند كه نسبت به حلقه‌هاي زحل
بسيار كم نورترند .
قطر زحل در استوا 120.540 كيلومتر ، تقريبا 10
برابر قطر زمين است . اين سياره از زمين با چشم غير مسلح قابل رويت است
البته حلقه‌هاي آن از اين فاصله ديده نمی‌شوند . زحل آخرين سياره‌اي
بود كه ستاره شناسان باستان موفق به كشف آن شده بودند .
سطح و جو
بيشتر دانشمندان معتقدند كه اين سياره يك غول
گازي است و هيچ سطح جامدي ندارد . به هرحال ، به نظر مي‌رسد كه زحل داراي
يك هسته داغ و جامد آهني است .
اطراف اين هسته متراكم ، هسته خارجي قرار گرفته
كه احتمالا تركيبي از آمونياك ، متان و آب ميباشد . يك لايه از
هيدروژن به شدت فشرده پيرامون هسته خارجي وجود دارد . در بالاي اين
لايه ، منطقه‌اي چسبناك ( شربت مانند ) متشكل از هيدروژن و هليوم جاي
گرفته است . هيدروژن و هليوم در نزديك سطح به شكل گاز در مي‌آيند و با
اتمسفر زحل كه عمدتا تركيبي از همين دو عنصر است مخلوط مي‌شوند .
يك لايه فشرده از ابر كل سطح زحل را پوشانده است
. در تصاوير به دست آمده از اين سياره مناطق و كمربندهاي رنگي قابل
تشخيص هستند . چنين مناطقي احتمالا به خاطر تفاوت دما و ارتفاع ابرها
در قسمتهاي مختلف ظاهر مي گردند .
گياهان و حيوانات مقيم زمين نمي‌توانند در زحل
دوام بياورند . دانشمندان شك دارند كه گونه زيستي در اين سياره يافت
شود .
با توجه به اینکه زحل گازی شکل است خیلی
دقیق از تناسبات موجود در شکل هندسی ستاره داوود توسعه یافته تبعیت می
کند. چون اتمها و مولکول ها آزادی عمل بالایی دارند. بر خلاف سیارات
خاکی که ممکن است در تبعیت از این تناسبات مقداری خطا و انحراف داشته
باشند. که علت آن عدم آزادی کامل اتمها و ملکول ها در شکل گیری کلی
است.
چگالي و جرم
در بين همه سيارات منظومه شمسي ، زحل كمترين
چگالي را دارد . چگالي اين سياره تنها يك دهم چگالي زمين و دو سوم
چگالي آب است . به همين دليل يك تكه از اين سياره نسبت به تكه‌اي برابر
از زمين بسيار سبكتر است و در روي آب شناور مي‌ماند .
گرچه چگالي اين سياره بسيار كم است اما وزن آن
پس از مشتري ، از ديگر سيارات بيشتر است . جرم زحل 95 بار از جرم زمين
بيشتر ميباشد . نيروي گرانش در سطح اين سياره اندكي از گرانش در سطح زمين بيشتر است
. يك جسم 100 گرمي در سطح زمين ، در سطح زحل 107 گرم وزن دارد .
حلقه‌ها
حلقه‌هاي زحل دور اين سياره و موازي با استوا
قرار دارند . آنها هرگز با سياره برخورد نمي‌كنند . با گردش زحل به دور
خورشيد آنها با همان زاويه ثابت و هميشگي در جاي خود برقرار مي‌مانند .
هفت حلقه زحل در حقيقت متشكل از هزاران حلقه
باريك مي‌باشند . اين حلقه‌هاي باريك از بيليونها تكه يخ ايجاد شده‌اند
. ابعاد اين تكه‌هاي يخ گاهي به اندازه يك ذره كوچكند و گاهي قطر آنها
به بيش از 3 متر مي‌رسد .
حلقه‌هاي اصلي زحل بسيار عريض هستند . براي مثال
عرض خارجي‌ترين حلقه 300.000 كيلومتر ميباشد . با اين حال در ابعاد
فضا اين حلقه‌ها بسيار باريك به حساب مي‌آيند . آنقدر باريك كه
هنگاميكه اين سياره درست در مقابل و در راستاي زمين قرار مي‌گيرد نيز
اين حلقه‌ها قابل رويت نيستند .
ضخامت آنها بين 200 تا 3000 متر است . در بين
حلقه‌ها فضاي خالي قرار گرفته و آنها را از هم جدا مي‌نمايد . عرض هر
يك از اين فضاهاي خالي 3200 كيلومتر و يا بيشتر است . البته در برخي از
اين فضاهاي خالي حلقه‌هاي بسيار باريكي قرار دارند .
حلقه‌هاي زحل در اوايل قرن 16 توسط ستاره شناس
ايتاليايي ( گاليله ) كشف شدند . گاليله نتوانست با تلسكوپ كوچك خود
اين حلقه‌ها را به وضوح و به درستي رصد كند . او فكر مي‌كرد كه حلقه‌ها
، قمرهاي بسيار بزرگ مي‌باشند .
در سال 1656، پس از به كارگيري يك تلسكوپ
قوي‌تر، كريستيان هايگنس (Christiaan Huygens) ، ستاره شناس آلماني ،
يك حلقه باريك مسطح حول زحل را توصيف كرد . هايگنس فكر مي كرد كه اين
حلقه يك صفحه جامد از برخي مواد است .
در سال 1675، دومنيكو كاسيني (Domenico Cassini) ، يك ستاره شناس
آلماني متولد فرانسه ، كشف دو حلقه مجزا كه با گروه‌هايي از اقمار كوچك
شكل گرفته بودند را اعلام نمود . مشاهدات بعدي از زحل وجود تعداد بيشتر
اين حلقه‌ها را ثابت نمود . حلقه‌هاي باريكي كه هفت حلقه اصلي را شكل
مي دهند در سال 1980 كشف شدند .
پرواز به طرف زحل
در سال 1973، ايالات متحده فضاپيمايي را به
منظور بررسي دو سياره مشتري و زحل به فضا فرستاد . نام اين فضاپيما
پايونير - ساتورن (Pioneer-Saturn) بود . اين فضاپيما در سال 1974 به
زحل رسيد . پايونير - ساتورن اطلاعات علمي و تصاوير خوبي از زحل به زمين
ارسال كرد . اين اطلاعات و تصاوير به اكتشافاتي در مورد دو حلقه بيروني
زحل كمك كرد .
پايونير - ساتورن همچنين توانست ميدان مغناطيسي
زحل كه 1000 مرتبه از ميدان مغناطيسي زمين قوي‌تر ميباشد را كشف كند .
اين ميدان قوي ، مگنتوسفر ( منطقه نيروهاي مغناطيسي قوي ) بزرگي را
اطراف اين سياره به وجود آورده است . به علاوه ، اطلاعاتي كه اين
فضاپيما ارسال كرد نشان داد كه درون مگنتوسفر اين سياره كمربندهاي
تشعشعي وجود دارند . اين كمربندها متشكل از الكترونها و پروتونهاي پر
انرژي قابل مقايسه با كمربندهاي ون آلن زمين مي‌باشند .
در سال 1977، ايالات متحده دو سفينه ديگر به
نامهاي ويجر1 (Voyager) و ويجر2 را براي مطالعه زحل و ديگر سيارات
ارسال كرد . در 12 نوامبر 1980، ويجر1 در فاصله 126.000 كيلومتري زحل و
در تاريخ 25 آگوست 1981، ويجر2 در فاصله 101.000 كيلومتري اين سياره
قرار گرفتند .
دو سفينه ويجر وجود هفت حلقه زحل را تائيد كردند
. آنها نشان دادند كه اين حلقه‌ها خود از حلقه‌هاي بسيار باريك تشكيل
شده‌اند . به علاوه اطلاعات و تصاوير تهيه شده توسط آن دو سفينه نه قمر
زحل را كشف يا تائيد نمودند . آنها همچنين وجود حجم عمده نيتروژن در
اتمسفر قمر تيتان را تشخيص دادند .
در سال 1997، ايالات متحده سفينه كاسيني را براي مطالعه اين سياره ،
حلقه‌ها و قمرهايش فرستاد . اين سفينه در سال 2004 شروع به گردش دور
زحل نمود . اين سفينه ، كاوشگري به نام هايگنس (Huygens) را با خود ،
به منظور فرود آمدن در سطح تيتان ، حمل مي‌كرد . هايگنس توسط آژانس
فضايي اروپا ساخته شد .
شكاف /
حلقه
آغاز
شعاع از مركز
پايان
شعاع از مركز
شعاع‌ها در ستاره داوود توسعه يافته
D
67000
كيلومتر
74500 كيلومتر
67000 - 69364
C
74500 كيلومتر
92000
كيلومتر
69364 - 77365
شكاف
ماكس‌ول
87500 كيلومتر
87770 كيلومتر
77365 - 94752
B
92000 كيلومتر
117500 كيلومتر
94752 - 116047
بخش
دكسيني
117500 كيلومتر
122200 كيلومتر
116047 - 120141
A
122200 كيلومتر
136800 كيلومتر
120141 - 133999
شكاف
اينك
133570 كيلومتر
133895 كيلومتر
شكاف كلر
136530 كيلومتر
136565 كيلومتر
F
140210 كيلومتر
140240 -14071
كيلومتر
G
165800 كيلومتر
173800 كيلومتر
E
180000
480000 كيلومتر
در تصوير فوق شعاع ستاره داوود توسعه يافته را
2*67000 در نظر گرفته‌ايم . در شكل پاييني اندازه‌هاي واقعي را به
استثناي مدار نهايي ترسيم
نموده‌ايم كه تشابه تناسبات مابين دو ترسيم با اختلاف جزيي كاملا مشهود
است .
اين حلقه‌ها را چگونه ميتوان
توجيه كرد ؟
ميتوان تصور نمود كه حجم گازي سياره زحل تحت شرايطي يونيزه شده و بعد از دوران
به دور محور سياره ، ميادين الكتريكي پيرامون سياره زحل دوران پيدا
كرده به صورت حلقه و دواير تو در تو و بسته در مي‌آيد كه ميتواند
ميدان مغناطيسي قوي را پديدار كند ( مبحث
وارونگي
ميادين الكتريكي ، توجيهي جديد
براي توليد زوج ماده - پاد ماده
. بر خلاف انتظار ما ، ماده - پاد ماده
يكديگر را نابود نمي‌كنند ) . آنچه كه بسيار جالب است اينكه در بين حلقه‌ها فضاهاي خالي قرار گرفته
است كه ميتوان نام آنها را خلا ميادين الكتريكي ناميد . و چون تكه‌هاي
يخ ، سنگ و غبار نيز باردار هستند در اين ميادين الكتريكي دوران يافته
شروع به چرخش مي‌كنند . حلقه‌هاي زحل پديده فيزيكي جالبي دال بر اثبات
نظريه دوران ميادين الكتريكي و .... ميباشد . آنها میتوانند حتی 7 لایه
الکترونی اتم ها را توجیه کنند .
لازم به توضيح است كه تمامي ستارگان و سيارات و اقمار
( اجرام سماوي ) در ساختار فيزيكي
خود از هندسه دوجيني و ساختار هندسي ستاره داوود توسعه يافته پيروي
و تبعيت مي‌كنند . اگر موفق به شناسايي اينگونه ساختارها شديد ميتوانيد مطالب خود
را به ما ارسال نماييد تا به نام خودتان در سايت منعكس شود .
با نزديك شدن كاوشگر كاسيني به سياره زحل تصاوير جالبي از گردبادي روي
آن دريافت شده است كه ساختار شش ضلعي دارد . اين مشاهدات مدرك قانع
كننده‌اي براي اثبات وجود ساختار شش ضلعي در زحل و ساير سيارات و
......... ميباشد .
