09-01-2025

 

سیستم‌های احتراق آب سوز یا تجزیه ناقص آب چیست؟ سوخت حرارتی وارون (سیستم ترمودینامیک وارونه) چیست ؟ تحلیل رویداد تونگوسکا در سیبری

 

رویداد یا انفجار تونگوسکا، در ساعت ۷:۱۷ صبح روز سه‌شنبه ۳۰ ژوئن ۱۹۰۸ میلادی برابر با ۱۰ تیر ۱۲۸۷ خورشیدی، انفجاری مهیب با قدرت حدودی ۱۲ مگاتن در نزدیکی رود پودکامنایا تونگوسکا واقع در پودکامنایا که اکنون با عنوان سرزمین کراسنویارسک روسیه شناخته می‌شود، به وقوع پیوست. هر چند امروزه نیز دلیل این انفجار، موضوع بحث است؛ ولی عموماً علت آن را مربوط به انفجار یک قطعه‌سنگ آسمانی بزرگ یا دنباله‌دار، به طول ۵۰ تا ۶۰ متر، در ارتفاع ۱۰-۵ کیلومتری از سطح زمین می‌دانند.

مطالعات مختلفی جهت تخمین اندازهٔ این جسم صورت‌گرفته و با توافق کلی پهنای آن را چند ده متر برآورد کرده‌اند. باوجود این‌که این شهاب‌واره یا دنباله‌دار در هوا منفجر شد و به طور مستقیم به سطح زمین برخورد نکرد؛ ولی این رویداد هنوز هم به‌عنوان یک برخورد قلمداد می‌گردد.

برآوردهای انجام‌گرفته از محدوده انرژی حاصل از انفجار از ۵ مگاتن تا بیش از ۳۰ مگاتن ماده انفجاری تی‌ان‌تی، و به‌احتمال زیاد ۱۵-۱۰ مگاتن است. این مقدار تقریباً به اندازهٔ قدرت انفجار هسته‌ای - حرارتی موسوم به قلعه براوو است که توسط ایالات متحده آمریکا در اواخر ماه فوریهٔ سال ۱۹۵۴ آزمایش گردید؛ در حدود ۱۰۰۰ بار قدرتمندتر از انفجار اتمی هیروشیما و در حدود یک‌سوم قدرت انفجار بمب تزار است که بزرگ‌ترین جنگ‌افزار هسته‌ای آزمایش‌شده توسط بشر است.

در این انفجار، بیش از ۸۰ میلیون درخت در مساحتی بالغ بر ۲٬۱۵۰ کیلومترمربع ریشه‌کن شدند و ضربه ناشی از انفجار، برابر ۵ در مقیاس ریشتر تخمین زده شده است. شدت چنین انفجاری قادر به تخریب کلان‌شهری بزرگ است و احتمال چنین برخوردی به لزوم بحث در مورد راهکارهای پرهیز از برخورد سیارکی تأکید می‌نماید.

 شدت انفجار باعث لرزش پنجره‌ها در صد کیلومتری شد و در کلیه ایستگاه‌های لرزه‌نگاری اروپا ثبت شد .

 این حادثه باعث کشته‌شدن یک چوپان شد که به همراه گله‌اش از بین رفت

https://fa.wikipedia.org

 

 دنباله‌دار یک گلولهٔ برفی کیهانی است که از گازهای منجمد، سنگ و گردوغبار ساخته‌شده با قطری از چند کیلومتر تا چند صد کیلومتر، معمولاً به اندازهٔ یک شهر کوچک است. ساختار دنباله‌دار شامل سه بخش هسته، گیسو و دم است. هسته بخش مرکزی آن است و از گردوغبار و گاز و یخ ساخته شده است. وقتی که دنباله‌دار نزدیک خورشید می‌شود، یخ‌های موجود در هستهٔ آن تبخیر می‌شود و تبدیل به ابر بزرگی پیرامون دنباله‌دار می‌شود که گیسو نام دارد. نیروی مغناطیسی بسیار قوی است و طناب‌ها، گره‌ها و نوارهایی تولید می‌کند که دم یونی را از دم گردوغباری جدا می‌کند.

 سرچشمه و منشأ دنباله‌دارها، ابر اورت یا کمربند کویپر است. دنباله‌دارها، غیردوره‌ای و دوره‌ای هستند که غیر دوره‌ای‌ها گرانش محدود به خورشید ندارند و مدار آن‌ها به شکل سهمی است. دنباله‌دارهای دوره‌ای نیز شامل دنباله‌دارهای بلندمدت (بسیار بیشتر از ۲۰۰ سال) و کوتاه‌مدت (۲۰ تا ۲۰۰ سال) است. در نام‌گذاری دنباله‌دارها، از نام کاشفان آن‌ها «یک شخص یا فضاپیما» استفاده می‌شود. اتحادیهٔ بین‌المللی اخترشناسی رهنمودی برای نام‌گذاری دنباله‌دارها مشخص کرده است.

 دنباله‌دارها تفاوت‌هایی با دیگر اجرام منظومهٔ خورشیدی از جمله سیارک‌ها، شهاب‌وارها، شهاب‌ها و شهاب‌سنگ‌ها دارند که مهم‌ترین آن‌ها چیزی است که آن‌ها از آن ساخته شده‌اند. برای نمونه، سیارک‌ها از فلزات و مواد سنگی و دنباله‌دارها از یخ، گردوغبار و مواد سنگی ساخته شده‌اند. دنباله‌دارها انواع قابل‌توجهی مانند دنباله‌دار بزرگ و مسیر خورشیدی دارند. دنباله‌دارهای بزرگ آن‌قدر بزرگ نیستند که با چشم غیرمسلح دیده شوند؛ بااین‌حال وقتی به خورشید نزدیک می‌شوند، سطوح یخی آن‌ها تبخیر می‌شود و مقدار زیادی از گاز و گردوغبار آن‌ها فرار می‌کند و جو و دم‌های بسیار بزرگی شکل می‌گیرد که دیدنی و قابل‌توجه است. این دنباله‌دارها، دنباله‌دارهای بزرگ نامیده می‌شوند. دنباله‌دار مسیر خورشیدی نیز طبقهٔ ویژه‌ای از دنباله‌دارهاست که به هنگام حضیض خود، فاصلهٔ بسیار (حدود ۸۵۰٬۰۰۰ مایل) از خورشید دارند.

https://fa.wikipedia.org

 

به باور ما دلیل اصلی این انفجار سقوط یک کوه یخی از جنس آب بوده است؟ اما طبق باور سنتی ما، آب یک ماده خنثی و چیزی مثل نمک یا ترکیبی از یک عامل اسیدی قوی هیدروژن و یک عامل بازی قوی هیدرو اکساید است؛ یعنی هیدروژن هیدرو اکساید یا آب نوشیدی که نه باز است و نه اسید.

شهاب‌سنگ‌های آسمانی در حال سقوط به‌طرف مرکز جاذبه سیاره زمین سرعتی بسیار زیاد و در حال شتاب دارند و به این دلیل اصطکاک فوق‌العاده زیادی با هوا ایجاد می‌شود که باعث بالارفتن حرارت و اکسید شدن (سوختن) جرم شهاب‌سنگ می‌شود که در روز روشن، مسیر حرکت شهاب‌سنگ به همراه دود حاصله، واضح و روشن است و درگذشته این مسیر دودی شکل را با ابر اشتباه می‌گرفته‌اند، چون بعد از مدتی توسط باد پراکنده می‌شد و شکل ابر را به خود می‌گرفت.

 

 

و این سؤال مهم که جرم شهاب‌سنگ‌ها از اکسید فلزات (سنگ) است، اکسید فلزات چگونه اکساید شده و دوباره می‌سوزند؟
پاسخ این است که در دمای بالا، اکسیدها به پرواکساید تبدیل می‌شوند؛ یعنی توان ترکیب با یک یا چند اتم اکسیژن دیگر را پیدا می‌کنند و دود شدید و غلیظی ایجاد می‌شود. یعنی جوّ زمین پر از پراکساید فلزات می‌شود. اینها می‌توانند خیلی سمی و خفه‌کننده باشند و با خون انسان ترکیب شوند. چیزی شبیه هیدروژن پروکساید یا آب‌اکسیژنه (H2O2)

پس در سرعت، حرارت و فشار بالا، مولکول آب نیز دچار تجزیه ناقص به هیدروژن و هیدرو اکساید شده و آن هیدروژن آزاد می‌تواند با اکسیژن جو واکنش داده و حرارت و نور تولید کند. نتیجه نهایی همان آب‌اکسیژنه است که بعد از مدتی با دریافت تابش نور خورشید و حرارت محیط، مجدداً به اکسیژن و آب تجزیه می‌شود. یعنی یک نوع سوخت وارون. در تجزیه آب ابتدا انرژی مصرف می‌کنیم و سپس همان انرژی را از سیستم پس می‌گیریم؛ ولی در این حالت ابتدا انرژی آزاد می‌شود و سپس همان مقدار انرژی از محیط پس گرفته و جذب می‌شود. یعنی این سوخت در ابتدا حرارتی است؛ ولی سپس برودتی می‌شود و حرارت سیاره زمین در کل پایدار می‌ماند؛ یعنی بهترین و سالم‌ترین سوخت شیمیایی حرارتی - برودتی برای نوع بشر است.

اما با رسیدن کوه یخی به جایی که فشار یک‌بار است، جو سیاره زمین همانند سد بتونی عمل کرده و فشار و حرارت به‌قدری بالا می‌رود که واکنش همجوشی ستارگان شکل می‌گیرد؛ یعنی همان بمب هیدروژنی چون این کوه یخی به مقدار خیلی زیادی در خود هیدروژن، دوتریوم، تریتیم و هلیوم مایع یا جامد داشته است حتی لیتیوم که همانند کاتالیست عمل کرده است.

این کوه یخی پکیج دهشتناکی برای سیاره زمین بوده است و شاید الگویی برای ساخت بمب هیدروژنی بوده است؛ یعنی نتیجه تحقیقات در مورد این واقعه، منجر به تولید بمب هیدروژنی شده است.

 

خودرو آب سوز اصلاً چیست؟

درگذشته عده‌ای مخترع تصمیم گرفتند که از گاز هیدروژن و اکسیژن به‌عنوان سوخت خودرو و موتور استفاده کنند، حتی برای مسابقات فرمول یک و ... ولی این ترکیب قدرت انفجاری و تخریبی زیادی دارد و در اولین استارت، بدنه فلزی موتور درون سوز همانند یک نارنجک یا خمپاره تکه‌تکه می‌شود حتی خود سرسیلندر.

بعدها عده‌ای خواستند که از نفت سفید به‌عنوان بنزین استفاده کنند، چون نفت ارزان‌تر است که این کار را با ترکیب مقداری گاز هیدروژن و اکسیژن به آن انجام دادند. ولی سیستم کاربراتوری پاسخگو نیست و سیستم انژکتوری آن زمان نیز کامل نبود و اینکه ایسیو وجود نداشت تا سیستم موتور مورد کنترل دقیق قرار گیرد.

این مخترعین دست‌به‌کار عجیبی می‌زدند. یعنی سوخت نفت را با آب و سود سوزآور ترکیب و هم زمان الکترولیز و تجزیه می‌کردند و سپس از بخار یا گاز حاصله به‌عنوان سوخت موتور استفاده می‌کردند.

عده‌ای فضول یا کنجکاو و حتی دزد و جاسوس صنعتی در ابتدا فکر کردند که آنها موتور آب سوز اختراع کردند و این شایعه شد. چون می‌دیدند که مخترعین به باک ماشین آب معمولی پر می‌کنند و خودرو روشن و حرکت می‌کند.

ولی در نهایت پتروشیمی‌ها با طراحی رآکتور هیدرو کراکینگ و کاتالیست مناسب، توانستند نفت سفید را به بنزین تبدیل و تجزیه کنند و این اختراعات بدون نتیجه رها شد. حتی موتورهای دیزل و نفت‌سوز هم طراحی شدند و تبدیل موتور بنزین سوز به آب و نفت‌سوز دیگر توجیه عقلانی و اقتصادی نداشت.

اما این‌گونه طراحان و مخترعین موتور آب سوز ادعا دارند که سیستم آنها قادر به تولید انرژی مازادی است. یعنی بیشتر از انرژی سوخت نفت وارده به سیستم است که مقداری از آن نیز جهت تجزیه آب مصرف می‌شود؛ ولی راندمان و بازدهی سیستم بالاست یعنی بیش از ۱۰۰ درصد است. مخالفان آنها اصل قانون بقای انرژی را مطرح کرده و می‌گویند انرژی قابل‌تولید از هیچ نیست؛ بلکه از صورتی به صورتی دیگر تبدیل می‌شود و قوانین ترمودینامیک قابل‌نقض نیستند. در پاسخ باید گفت که این انرژی مازاد نتیجه واکنش آب با اکسیژن هواست و توجیه کاملاً علمی می‌تواند داشته باشد. یعنی سوخت و سود اضافه شده به آب، همانند کاتالیست عمل کرده و آب دچار تجزیه ناقصی می‌شود و امکان پیدا می‌کند که پرو اکساید شود؛ یعنی مجدداً و دوباره بسوزد، یعنی می‌توان در خروجی سیستم، بخار آب‌اکسیژنه را شناسایی کرد.

 

هیدرو کراکینگ (به انگلیسی: Hydrocracking) یک فرایند شیمیایی کاتالیستی است. در فرایند پالایش نفت خام از این روش برای تبدیل نفت خام به مواد باارزش‌تر مانند: بنزین، سوخت جت، نفت سفید و سوخت دیزل استفاده می‌شود. این فرایند در دماهای بالا (۴۲۵-۲۶۰ سانتی‌گراد) و فشار بالا (۱۷-۷ مگاپاسکال) انجام می‌شود. این فرایند شامل دو مرحله است: کراکینگ کاتالیستی و هیدروژناسیون که در طی این مراحل خوراک ورودی، در حضور هیدروژن به محصولات با ارزش‌افزوده بیشتر شکسته می‌شود. این فرایند در فشار و دمای بالا و با حضور کاتالیست و هیدروژن انجام می‌شود.

هیدرو کراکینگ برای خوراک‌هایی مورداستفاده واقع می‌شود که فرایندهای کراکینگ کاتالیستی یا تبدیل کاتالیستی در مورد آن‌ها به‌سختی انجام می‌گیرد؛ مانند نفت خامی که غنی از آروماتیک‌های پلی‌سیکلیک بوده یا حاوی غلظت‌های بالای ترکیبات گوگرد و نیتروژن که مسموم‌کننده کاتالیست‌ها هستند، است

https://fa.wikipedia.org

 

یعنی سعی اولیه مخترعین این بوده است که خواسته و یا ناخواسته موتور درون‌سوز را تبدیل به رآکتور کنند. یعنی در ابتدا نفت به بنزین تجزیه شود و سپس احتراق یابد یا اینکه سوخت هیدروژن - اکسیژن همانند چاشنی انفجاری برای نفت سفید عمل کند. یعنی انفجار و احتراق این دو نوع سوخت معادل سوخت بنزین شود. نتیجه کار هزینه کمتر بابت پرداخت سوخت بود؛ چون نفت سفید ارزان‌تر از بنزین است.

مشکل اینجاست که اگر سوخت هیدروژنی و اکسیژنی در ابتدا وارد موتور شود، فاتحه آن خوانده است و موتور ترک می‌خورد، پس صلاح دیدند که آب به همراه سوخت نفت تجزیه و بخار شده و وارد موتور شود تا خطر انفجار برای همیشه از بین برود و به سوختی همانند بنزین دست یابند.

اما اتفاق جالبی که افتاده اینکه به‌صورت کاملاً ناخواسته و ناشناخته‌ای آب دچار تجزیه ناقص می‌شود و خودش با اکسیژن هوا می‌سوزند و انرژی مازادی تولید می‌کند که در ظاهر قوانین ترمودینامیک و بقای انرژی را نقض می‌کند که چنین نیست. نمی‌توان ادعای آنها را به این راحتی رد کرد؛ چون اگر بخار آب‌اکسیژنه در خروجی موتور شناسایی شود ادعای آنها با دلایل کاملاً علمی توجیه و اثبات هم می‌شود. چون واقعاً آب اکساید شده و سوخته است.

هیدروژن پروکساید یا آب‌اکسیژنه (H2O2) یک اکسنده متداول است که به‌عنوان سفیدکننده استفاده می‌شود. آب‌اکسیژنه برای حذف مواد آلی و معدنی که موجب فاسدشدن آب استخر می‌شوند بکار می‌رود. هیدروژن پروکساید ساده‌ترین پروکساید است (پروکسایدها ترکیباتی هستند که دارای یک پیوند یگانه اکسیژن - اکسیژن هستند). آب‌اکسیژنه خالص H2O2 یک مایع ناروانی است که کمی آبی‌رنگ است و با زحمت زیاد می‌توان آن را تهیه نمود. آب‌اکسیژنه‌ای که در داروخانه‌ها به اسم آب‌اکسیژنه رقیق فروخته می‌شود محلولی است از آب‌اکسیژنه در آب که %۳ آن آب‌اکسیژنه است، مانند آب بی‌رنگ و بی‌بو است، مزه تلخی دارد و کمی اسیدی است. این مایع اکسیدکننده‌ای قوی است.

در ارتفاعات زیاد به دلیل رقیق بودن اکسیژن موشک‌ها نمی‌توانند از اکسیژن استفاده کنند برای همین اکثر موشک ها یک مخزن آب اکسیژنه دارند تا بتوانند از اکسیژن آن استفاده کنند.

به‌مرور آب‌اکسیژنه تجزیه و تبدیل به آب و اکسیژن می‌گردد. این عمل تجزیه در محیط بازی سریع‌تر و در محیط اسیدی کندتر از محیط خنثی صورت می‌گیرد. همچنین در نور یا گرما تجزیه می‌شود؛ بنابراین باید در ظرف کدر و دور از گرما نگهداری شود. اگر مدت مدیدی آب‌اکسیژنه را انبار کنند، ممکن است کاملاً تجزیه و تبدیل به آب گردد. بر اثر گرد بعضی اجسام عمل تخریب آب‌اکسیژنه تسریع می‌گردد؛ مانند گرد دی‌اکسید منگنز و گرد فلزات.

احتمال این هم وجود دارد که با ترکیب آب و اکسیژن، آب‌اکسیژنه‌ای که ما می‌شناسیم تولید نشود؛ بلکه ترکیب جدید و ناشناخته‌ای بوده باشد که در ابتدا باعث حرارت و بعداً باعث برودت می‌شود. یعنی یک تعادل حرارتی کامل و ایدئال در جوّ زمین.

یعنی ما دو نوع ترکیب اکسیژن با آب داریم. در آب‌اکسیژنه ترکیب اکسیژن با اکسیژن است؛ ولی در دی هیدرو اکساید ترکیب دو هیدروژن با دو اکسیژن را داریم که بسیار هم ناپایدار است و در ابتدا حرارت ایجاد کرده و در نهایت با تجزیه، ایجاد برودت می‌کند و هرگز قابل‌شناسایی هم نبوده باشد؛ ولی اگر مازاد انرژی در سیستم وجود دارد می‌تواند آن را توجیه کند. در نتیجه خروجی اگزوز این موتورها سردتر و کم‌دماتر از اگزوز موتورهای بنزین سوز خواهد بود. تنها راه شناسایی همین است؛ یعنی اندازه‌گیری پتانسیل حرارتی خروجی از سیستم باید به مقدار همان مازاد بازدهی، کمتر بوده باشد. اینجا قوانین ترمودینامیک نقض نمی‌شوند. چون به همان مقدار مازاد بازدهی سیستم ما کمبود حرارت در خروجی سیستم خواهیم داشت. درست مثل‌اینکه حرارت و انرژی خروجی موتور را به داخل موتور برگردانده باشیم.

ازاین‌رو سازندگان این سیستم‌های آب سوز ادعا دارند که در مصرف سوخت خودرو صرفه‌جویی به وجود می‌آید. یعنی در این نوع سیستم، انرژی در داخل موتور درون‌سوز بیشتر از خروجی اگزوز است البته با مقایسه با موتورهای درون‌سوز معمولی. چون سوخت وارون شده است. در ابتدا حرارت و سپس برودت ایجاد می‌کند. خیلی ساده گفته باشیم ما با یک سیستم ترمودینامیک وارونه و خلاف انتظار سابق خود سروکار داریم.

 

 

در ابتدا مقدار کمی انرژی الکتریکی به سیستم داده شده و آب دچار تجزیه ناقص به یون هیدروژن و هیدرو اکساید می‌شود. مسلماً این یک سوخت به‌صورت بخار آب است و می‌تواند با اکسیژن هوا ترکیب شود.

 

 

واکنش به‌شدت گرمازا است و طراحان و مخترعین ادعا می‌کنند که با انرژی مازاد و راندمان بسیار بالایی در سیستم مواجه شده‌اند؛ ولی فیزیک خوانده‌ها ادعا می‌کنند که غیرممکن است؛ چون قوانین پایستگی انرژی و ترمودینامیک را نمی‌توان نقض کرده و نادیده گرفت. پس ممکن و عملی نیست؛ بلکه یک دروغ بزرگ است. چون هر دو گروه نمی‌دانند که واقعاً چه واکنشی در جریان است.

 

 

محصول نهایی واکنش ترکیبی که ما به آن دی هیدرو اکساید می‌گوییم با جذب نور خورشید و حرارت محیط به دو مولکول آب و یک مولکول اکسیژن تجزیه می‌شود؛ یعنی این بار خارج از سیستم احتراق ایجاد برودت خواهد کرد. ممکن است عناصر خارجی نیز در این واکنش نقش داشته و محصول نهایی واکنش ترکیبی، دی هیدروکسی X بوده باشد که آن هم به علت ناپایدار بودن به آب و اکسیژن تجزیه خواهد شد. اگر این نظریه درست بوده باشد توسط آزمون‌های ترمودینامیک قابل‌شناسایی و ردیابی خواهد بود که نیاز به کار آزمایشگاهی دارد.

به‌هرحال سیستم‌های طراحی شده آب سوز زمانی موفق خواهند بود که یک سوخت ارزان همانند نفت سفید را به کارایی یک سوخت گران‌تر همانند بنزین برسانند و یا اینکه بازدهی بیشتر از ۱۰۰ درصد در آنها شناسایی و رویت شود یا صرفه‌جویی آشکاری در مصرف سوخت متداول و متعارف حاصل کنند. بقیه کار توجیه‌پذیر خواهد بود و برای دانش فیزیک مشکلی ایجاد نخواهد شد. چون در عمل محقق شده‌اند و باید که آنها را توجیه علمی نمود وگرنه دانش ما کلاً ناقص خواهد بود.

 

 

نظر مخالفان

https://www.aparat.com/v/y50w7l1

https://www.aparat.com/v/cabc65x

https://www.aparat.com/v/c39p06v

https://www.aparat.com/v/i83l7fp

https://www.youtube.com/watch?v=j5RAKpLtWF4

https://www.youtube.com/shorts/mtSuq51rQno

 

 

نظر موافقان

https://www.aparat.com/v/lJO20

 https://www.aparat.com/v/m486l1y

https://www.aparat.com/v/t719x8k

https://www.aparat.com/v/k30725z

https://www.aparat.com/v/n23664m

https://www.aparat.com/v/1QouR

https://www.aparat.com/v/g35f1pl

https://www.aparat.com/v/txl09bh

https://www.aparat.com/v/w69e07w

https://www.aparat.com/v/ouy4ev6

https://www.aparat.com/v/w9PhV

https://www.aparat.com/v/z9ONR

 

https://www.youtube.com/watch?v=hGs1cYLWYig

 

موتور جدید تویوتا که سوخت آن آب است

https://www.youtube.com/watch?v=IiNnsbAskyM

 

 

اگر خیلی ساده و خلاصه گفته باشیم احتمال این وجود دارد که آب یونیزه شده، در فشار و حرارت بالا با اکسیژن هوا واکنش مجدد داده و اکساید شود (پروکسید) و این واکنش گرمازا است و محصول نهایی پروکسید در هنگام کم‌شدن فشار و حرارت، تجزیه شده و ایجاد برودت کند و این بار واکنش تجزیه‌ای گرماگیر است و قانون ترمودینامیک نقض نشود درست همان اتفاقی که در یخچال و کولرگازی می‌افتد. اینجا نیرومحرکه اکسیژن هواست. در ابتدا جریان کمی برای تجزیه ناقص آب استفاده می‌شود. چالش اساسی، طراحی، اجرا و پایدارکردن این‌چنین سیستمی است؛ چون ساختار موتور، سنسورها و برنامه‌ریزی ایسیو کاملاً متفاوت خواهد بود.

 

 

تولید آب‌اکسیژنه به روش الکترولیز

 یکی از روش‌های تولید آب‌اکسیژنه به روش الکترولیز است. در این روش با دستگاه‌ها و مواد خاصی پراکسید هیدروژن تولید می‌گردد تا در صنایع مختلف از آن استفاده شود. این ماده بسیار کاربردی است و خاصیت‌های بسیار زیادی دارد. مصرف سالانه پراکسید هیدروژن بیش از ۳ میلیون تن در سال است. از این ماده برای کاربردهای غیرمصنوعی مانند تمیزکردن و سفیدکردن نیز استفاده می‌شود. در ادامه همراه ما باشید تا مطالب بیشتری درباره این محصول و روش تولید آن در اختیار شما قرار دهیم:

فرایند الکترولیز چیست؟

 متداول‌ترین فرایندهای تولید آب‌اکسیژنه دو فرایند اکسایش و الکترولیز هستند. از الکترولیز، محلول سولفوریک اسید ۵۰ درصد وزنی، یا از آن سولفات هیدروژن آمونیوم و محلول اسیدسولفوریک، با شدت‌جریان زیاد، در آند پراکسید هیدروژن، و در کاتد H۲ به دست می‌آید در چنین واکنشی یون پراکسو دی سولفات تشکیل می‌شود که H2O2 از هیدرولیز آن حاصل به دست می‌آید. پراکسید هیدروژن به‌دست‌آمده را به‌وسیله تقطیر در دمای بالا و فشار پایین به‌سرعت جدا می‌نمایند. پس از آن محلول رقیق آب‌اکسیژنه را در فشار کم تقطیر می‌کنند تا محلول آب‌اکسیژنه ۳۰ درصد وزنی به وجود بیاید. همچنین می‌توان به‌وسیله تقطیر غلظت پراکسید هیدروژن را تا ۹۹ درصد وزنی افزایش داد.

https://parhamshimi.com

این واکنش گرماگیر است و در نهایت همان انرژی را به ما پس خواهد داد؛ ولی ترکیب آنها با سوخت فسیلی و هوا و در فشار و حرارت بالا ممکن است دور از انتظار ما بوده باشد.

 

روش تولید آب‌اکسیژنه در صنعت

با پیشرفت امکانات و تجهیزات، امروزه آب‌اکسیژنه را با استفاده از دو روش متداول تولید می‌کنند. در این مواقع باتوجه‌به شرایط و امکانات یک روش مناسب برای تولید آب‌اکسیژنه استفاده می‌شود. روش‌های تولید این ترکیب پرکاربرد عبارت است از:

خوداکسایش: در صنعت با استفاده از فرایند خوداکسایش می‌توان یک ترکیب مهم و پرکاربرد را ایجاد کرد. در این روش دو - اتیل‌آنتراکوئینون که جزو مشتقات آنتراکینون است، با هیدروژن واکنش نشان می‌دهند و در نهایت باعث تولید آنترا هیدروکینون می‌شوند در این فرایند از پالادیوم نیز به‌عنوان یک ماده کاتالیزور استفاده می‌کنند که سرعت انجام واکنش را به‌صورت چشمگیر افزایش می‌دهد.

https://parhamshimi.com

 

 

محمدرضا طباطبايي    ۱۴۰۳/۱۰/۱۱

http://www.ki2100.com